niemoc

Czasem jesteśmy w niemocy.Czasem załuję,ze nie są realni superbohaterowie.Załuję,ze ja nie jestem jakąś Supermamą.Bo co mozemy zrobić gdy Nasze Dziecko napada lęk?Lęk tak silny,ze cała noc nieprzespana.Taki lęk,ze gdy dziecko śpi to spiąc łka przez sen?Co mozemy wtedy?Nic,nic prócz miłości,nic prócz przytulania,tulenia,nucenia ulubionych melodii,lulanie,noszenie na rękach.Czasem i to za malo,czasem pomaga rybka minimini plus kochający Rodzice.Niestety i do nas zawitała zła noc,noc napadu lękowego Malego Ludka.Zaczęło się niewinnie,mieliśmy malutki wypadeczek,niegroźny,nic się nie steło,krew się nie polała lecz w serduszku Małego Ludka zalągł się on"strach","lęk".Myśleliśmy,ze jest ok,było ok.Bawiliśmy się śmialiśmy lecz podczas kąpieli nastapił atak i tak trzymał do 7mej rano.Z krótkimi przerwami na sen,na sen dla Jedynego i Małego Ludka.Ja spać nie mogłam.Nasłuchiwałam oddechu,głaskałam,tuliłam,przekazywałam miłość.Nad ranem pomogło,nad ranem Mały Ludek zasnął na dłuzej niz pół godziny i spał 3 godzinki.Co dało nam chwilkę wytchnienia i nadzieję.To była najgorsza noc w moim zyciu,było sporo złych nocy,ale ta była najgorsza.Była najgorsza bo jestem Mamą i MUSZĘ umieć ukoić ból swojego dziecka.A fakt,ze koiłam go tylko na chwilkę dobijał mnie.Co innego mogłam robić?Zadaję to pytanie sobie teraz i myślę o tamtej nocy.Juz jest ok,juz jest dobrze,Mały Ludek jest juz sobą,choć w niedzielę czułam jakby ktoś mi moje dziecko zamienił na jakąś nie udaną kopię.Teraz juz wszystko gra,zaliczyliśmy dzisiaj nawet plac zabaw,nawet apetyt wrócił i omlecik pochłonięty został w 3 sekundy.Wszystko gra ale jakoś nie moze zagrać w mojej duszy.Wiem jakie kruche jest moje dziecko i dobija mnie fakt,ze ostatnio doszło do tych wypadków.Nie mogę sobie,Nam zarzucić nic,bo to są właśnie wypadki ale skumulowało się to jakoś i serduszko Mojego Małeńkiego chyba juz miało dość.Bo i ja pamiętam atak tego psa-udawacza.I wiem,ze i to miało swoje odbicie w tamtej nocy.Taka kumulacja.Och mam tylko nadzieję,ze juz tego nie doświadczę i nikomu czegoś takiego nie zyczę.I dziękuję ciotkom wizazowym za pocieszenie,bo tylko Wy się spisałyście,inni znów o Nas zapomnieli ale to juz inna bajka